Här är en sång till modet

Så var Utøya 2008 over. Årets, i alle fall sommarens, høgdepunkt. Kanskje ikkje heilt like bra som i fjor, but still. Så utruleg mange flotte menneske, så mange kloke ord, så mykje fin musikk, så mykje moro. Til og med maten var god i år, antakeleg pga. humøret til kokken.

Onsdag gjekk med til å slå opp telt og prøve å få liv i ein 40 år gammal luftmadrass. Martins opningstale, der han annonserte at det no låg eit brev i postkassa til Dagfinn Høybråten med krav om underskrift på at KrF aldri vil samarbeide med Frp i regjering (sjå å svare då, Dagfinn!). Show med Kristopher Schau - det eklaste eg nokosinne har sett, men eg kunne ikkje la vera å le. Nattcafé-quiz og Mannen som elsket Yngve på nattkino. Enno like bra, fjerde gong eg ser han.

Torsdag gjekk like fort, med interessante ord frå Kim Friele om homokampen på sekstitalet, kortspel i Austfold-leiren, ein fantastisk konsert med Mikael Wiehe eg aldri kjem til å gløyme, med regn, faklar og herleg stemning. Utover natta var det allsong i svensketeltet med vatnpipe, det var med andre ord ordentleg Utøya-stemning - sjølv utan bål.

Fredag blei eg gjort veldig mykje meir optimistisk ang. valet 2009. Klart me kjem til å vinne. Bård Vegar Solhjell og Trygve Vedum valte sine ord med omhu, og klarte seg flott som dei fyrste ikkje-arbeidarpartistane til å tale i Bakken. Seinare gjekk Akershus ut av fotballturneringa, og det var venskapsgrilling med Finnmark, før folk song det jævligaste dei kunne på karaoken.

Laurdag var sjølvsagt Jens på plass i Bakken, der han heldt ein mykje meir engasjerande tale enn i fjor. Seinare på dagen deltok eg på min einaste praktiske verkstad - eg har vore altfor slapp med verkstadane - noko som viste seg å vera utruleg morosamt. Temaet var "Bøllekurs," eller eigentleg om korleis det kan vera vanskeleg å vera jente i politikken. Etter kvart blei det sett i gong ein leik ved namn "Påstand," der Stine Renate slengte ut påstandar som "kvinner er biologisk skapt til å ha meir omsorg for ungane sine enn menn," og ein skulle seia seg einig eller ueinig. Det heile resulterte i ein litt hissig og veldig interessant debatt rundt kjønnsroller. Så blei det mange timar med jobbing i vaffelteltet - sjølv for meg som ikkje var i arbeidsgjengen - før det var framvisning av rockeverkstadens og korets arbeide. Mykje kan seiast om det, men spesielt mykje å rope hurra for var det kanskje ikkje. Så kom leirens høgdepunkt (humor-messig i alle fall): sentralstyrets underhaldning. Om mogleg endå betre enn i fjor. Leiren blei så avslutta med ei lang natt med ekstremt mykje regn, og nattmat i form av burger med pommes frites kl. to (anbefalast ikkje).

Sundag var alt pissvått, og eg slo ned telt i høljande regn. Eg kan ikkje seia det var spesielt ille å koma heim, men det har vore nok ein leir eg aldri kjem til å gløyme.

Thank Fuck for The Fratellis

Verkeleg. Høyr på dei. Det er fantastisk.

trykk

Outside the shite bar

Det blei skinnjakke.

Storbritannia var gøy. Eg hadde trudd turen kanskje ville dempe fascinasjonen min for landet, men den gjorde ikkje det (dessverre?). Eg veit at Noreg har penare landskap og menn, betre politikk og verdisyn, betre mat og hus, men fuck. Musikken, dialektane, sjokoladen, vegane, vennligheita. Det held for meg.

Eg skulle ynskje menneska i Noreg kunne snakke. Om du, utan å veta det, set deg i stillevogna på toget heim frå Gardermoen og snakkar i telefonen heile vegen, vil folk berre sjå stygt på deg annakvart sekund, noko som gjer deg usikker på om du har noko mellom tennene eller kva faen det er som er gale, før du går av toget og ser skiltet; "Stillevogn". Svært lite effektivt. Om du står på dohuset i York og ikkje får til heile greia med å putte 20 p i døra og så opne den (det var vanskelegare enn det høyrest ut), kjem det ei dame og seier "do you need som help, darling?" Svært effektivt. Kva med å berre seia "unnskyld, vet du at du sitter i stillevogna?" med eit smil?
Det var den andre tingen, å smile. Me bør bli meir imøtekommande her til lands. Oppnår du augekontakt med ein på gata i Storbritannia, får du eit smil tilbake. Gjer du det i Oslo, får du sannsynlegvis eit surt fjes. Kva så om det er litt påtatt, det er jo så hyggjeleg. Som ein uteliggjar sa til meg i Edinburgh: "beautiful girl, you know it won't hurt you to smile!" Eg kunne ikkje unngå å smile. "That's better!" Det må jo vera utruleg kjedeleg å sitje på gata heile dagen og sjå masse sure fjes. Så frå no av skal eg ha eit blidare ansiktsuttrykk.

Eg har hamstra masse musikkmagasin, kjøpt alt eg kan finne, noko som har gjort meg kraftig lei av Glastonbury. Eg har lese minst tre anmeldingar av alle konsertar. Om, say, fire år (må spare pengar), er eg der òg. Og eg har fått utruleg mykje betre musikksmak av å lesa så mykje Q. The Fratellis, Razorlight, MGMT, Kings of Leon, The Last Shadow Puppets, The Rascals, Glasvegas, Dirty Pretty Things.. Fantastisk.
.. og fantastisk billig! "2 for 10" på nesten alt. Sju pund for heilt nye album. Sjuke tilstandar. I love it.

Og, sjukast av alt, me har hatt fint vêr, noko som eigentleg ikkje er mogleg på den øya. Men det var kaldt. Aldri over 20 gradar, sjølv om sola var innom. Noreg har betre klima.

Gler meg til Londonturen i haust. Då skal eg kjøpe all Thorntonssjokoladen og alle CD-ane eg finn. Berre synd eg aldri hugsar kva sjokolade og musikk eg liker når eg går i butikkane.

Eg anbefaler Edinburgh på det sterkaste. Vakkert, herleg språk, masse kule "Scottish, not British!"-merkar overalt. What more can you ask for.

Cheers!