Eg lagar fotoalbum. Altså, slike med handfaste bilete festa med lim på papir i eit album. Det har eg gjort sidan 2007 (best of 2007, - 2008, osv.), og det tenkjer eg forsetje med.
Det kjennest så befriande og deilig å sitje med albumet i fanget og lime inn eitt og eitt bilete ("deilig" er forøvrig eit ord som bør inn i det nynorske vokabularet. "Forøvrig" også.). Sant å seia er eg i den digitale fasen no - eg vel ut kva for bilete eg skal sende over nett til FotoKnudsen og få i posten om ei vekes tid. Det er ein vanskeleg og morosam prosess; vanskeleg fordi det ikkje er lett å velje ut berre nokre titals bilete ut av alle dei hundrevis eg har tatt i år, morosamt fordi den sett i gong ein del kjensler. I prosessen blir eg nøydd til å tenkje meg nøye om: kva har eg eigentleg gjort i år? Kva vil eg le av og tenkje tilbake på når eg opnar dette albumet om fem, ti, tjue år? Kven vil eg vera sikker på at eg aldri gløymer?
Eg blir rett og slett tvungen til å setje meg ned, tenkje på alt eg har opplevd i år, og innsjå kor bra eg faktisk har og har hatt det. Og korleis dette berre kan vera ein indikator på framtida.
Desse tankane kjem til å koma attende når eg skal finne fram limet og saksa og sørge for at kvart einaste minne får sin faste plass i albumet. Dei kjem til å vera tilstades kvar gong eg opnar albumet og ser på bileta. Det er ikkje berre opplevingane, men også refleksjonane i ettertid, som lagrest for evigheita.
Album på Facebook er éin ting. Det er enkelt, gratis og oppdatert. Men kvalitet er det ikkje. Spesielt verdifullt er det ikkje. Handfast er det i alle fall ikkje, og nærleiken til minna og gleda i smila på bileta er ikkje-eksisterande. Nei, me menneske kan vera så teknologiske og reformvennlege me berre vil, men når alt kjem til alt er ofte det gode, gamle det beste.
Monday 21 September 2009
Saturday 19 September 2009
FIRE NYE ÅR
Dette er veldig gamle nyheiter, men det fortener ein blogg, og då blir det ei stund å vente.
Fire nye år med fellesskap framfor egoisme. Fire nye år med Jens framfor Siv eller Erna. Fire nye år med utvikling framfor tilbakesteg.
Fire nye år. Enkelt og greitt.
Fire store takk: to til alle som har bidratt i valkampen, eitt til dei borgerlege som ikkje klarte å framstille noko reelt alternativ, og eitt til valkampen i seg sjølv, som har skaffa meg mange nye vener, mykje ny kunnskap og masse morosamt og nyttig tidsfordriv.
Takk, takk, takk og takk.
Fire nye år med fellesskap framfor egoisme. Fire nye år med Jens framfor Siv eller Erna. Fire nye år med utvikling framfor tilbakesteg.
Fire nye år. Enkelt og greitt.
Fire store takk: to til alle som har bidratt i valkampen, eitt til dei borgerlege som ikkje klarte å framstille noko reelt alternativ, og eitt til valkampen i seg sjølv, som har skaffa meg mange nye vener, mykje ny kunnskap og masse morosamt og nyttig tidsfordriv.
Takk, takk, takk og takk.
Saturday 5 September 2009
One good friend makes up for ten bad ones ?
No skal eg ikkje snakke politikk. Eg skal snakke om noko som irriterer meg meir enn kulturpolitikken til Frp og skulepolitikken til SV til saman. Eg skal snakke om ei sak eg har snakka om før, nemleg problemet av min generasjon: den ansvarslause mentaliteten.
I dag er alt lov. Det er lov å koma fem minutt, ein halvtime, ein time for seint, det er jo berre å sende ein sms. Anten i god tid, eller etterpå, då treng ein berre leggje til eit "unnskuld". Det er til og med heilt greitt å utebli. Då treng ein berre leggje til eit "unnskuld - eg gløymte det heilt," eller "unnskuld, det blei litt annleis enn eg hadde tenkt".
Det handlar ikkje om å prøve å unngå nokon, finne ein diskret måte å sleppe unna på. Det trur eg faktisk ikkje. Mange ville kanskje sagt at det i alle fall er beroligande, men eg vil tvert imot seia at det er det verste. Det tyder at dette rett og slett er ein akseptert mentalitet eg må venne meg til. Det tyder at i dag ikkje var siste kvelden eg blir nøydd til å gå åleine på konsert grunna "misforståingar". Det var ikkje den fyrste, og det blir ikkje den siste. Men det handlar ikkje om det. For meg handlar det om at det alltid er greitt å bryte avtalar, uansett kor konkrete og enkle dei er.
Eg aldri kjem til å venne meg til denne mentaliteten, eg kjem ikkje til å akseptere det. Ikkje kan ein seia ifrå heller, nett fordi det er så akseptert. Eg vil ikkje diskutere. Eg er ikkje ute etter å skape konflikt, for kanskje treng eg å ringe dei neste gong eg treng nokon å dra med på konsert. Men igjen - kva er vitsen, om det ikkje er så viktig for dei å møte opp?
Dette er framtida, og det skremmer meg. Kva når desse menneska skal styre verda? "Oi, det blir visst ikkje noko samarbeid mellom Akersgata/Møllergata og Det Kvite Hus i år, utenriksministaren rakk ikkje flyet til møtet. Jaja, det går nok bra."
Dei seier det er normalt å kunne telle sine beste vener på ei hand. Eg tykkjer likevel ikkje det skal vera greitt å kunne telle antall vener ein kan stole på på ein fingar.
I dag er alt lov. Det er lov å koma fem minutt, ein halvtime, ein time for seint, det er jo berre å sende ein sms. Anten i god tid, eller etterpå, då treng ein berre leggje til eit "unnskuld". Det er til og med heilt greitt å utebli. Då treng ein berre leggje til eit "unnskuld - eg gløymte det heilt," eller "unnskuld, det blei litt annleis enn eg hadde tenkt".
Det handlar ikkje om å prøve å unngå nokon, finne ein diskret måte å sleppe unna på. Det trur eg faktisk ikkje. Mange ville kanskje sagt at det i alle fall er beroligande, men eg vil tvert imot seia at det er det verste. Det tyder at dette rett og slett er ein akseptert mentalitet eg må venne meg til. Det tyder at i dag ikkje var siste kvelden eg blir nøydd til å gå åleine på konsert grunna "misforståingar". Det var ikkje den fyrste, og det blir ikkje den siste. Men det handlar ikkje om det. For meg handlar det om at det alltid er greitt å bryte avtalar, uansett kor konkrete og enkle dei er.
Eg aldri kjem til å venne meg til denne mentaliteten, eg kjem ikkje til å akseptere det. Ikkje kan ein seia ifrå heller, nett fordi det er så akseptert. Eg vil ikkje diskutere. Eg er ikkje ute etter å skape konflikt, for kanskje treng eg å ringe dei neste gong eg treng nokon å dra med på konsert. Men igjen - kva er vitsen, om det ikkje er så viktig for dei å møte opp?
Dette er framtida, og det skremmer meg. Kva når desse menneska skal styre verda? "Oi, det blir visst ikkje noko samarbeid mellom Akersgata/Møllergata og Det Kvite Hus i år, utenriksministaren rakk ikkje flyet til møtet. Jaja, det går nok bra."
Dei seier det er normalt å kunne telle sine beste vener på ei hand. Eg tykkjer likevel ikkje det skal vera greitt å kunne telle antall vener ein kan stole på på ein fingar.
Saturday 29 August 2009
Dance Little Liar
Då var eg heime, etter å ha stått på stands på Triaden, Metro, Lillestrøm Torv, Rælingen og Triaden igjen. Valkamp er gøy og sosialt!
Ei veke med mange skuledebattar har gått, og for min del har eg merka stor skilnad frå debattane i 2007. Det som irriterer meg mest er godaste Abid Q. Raja, som blir sendt i debatt med ungdomspolitikere under 25, medan han sjølv sit på ei lengre karriere som advokat og rikspolitiker. Greitt, i skulevalet speler alle partiar skittent, men det finst då grenser. 34 år gamle Raja veit å bruke herskarteknikkar i stor skala, og han veit å spela på seg sjølv og statusen sin. Å drite ut dei yngre jentene frå AUF og KrF er stor stas, og å ta manuset til sidemannen er artig. Endå festlegare er det å mase om dei siste 3000 (som eigentleg er 12000) han treng for å få plass på Stortinget, og å utpeike seg sjølv til talsmann for alle innvandrarar.
Eg tykkjer dette er heilt uakseptabelt. Det er barnsleg og idiotisk - men så klart, det fungerer for Venstre, og då ser dei vel ingen grunn til å slutte med det. Men eg, som til tider har vore svært Venstrevennleg, er i alle fall ikkje det lenger.
Elles er eg nøgd med valkampen. Det er utruleg god stemning samanlikna med 2007 (som også var eit godt val), og ifølgje dei som har vore med lenger enn meg, er stemninga mykje betre enn i 2005. Berre rundt ein av ti seier nei til roser, frukt e.l., og folk er blide og hyggjelege. Om me blir gjenvalt, er det fyrste gong sidan femtitalet at ei fleirtalsregjering har sete to periodar, så ei slik stemning er over all forventning. Eg ser fram til dei to neste og siste vekene.
Til slutt rettar eg ein stor, stor takk til alle dei som står på kvar einaste dag i valkampen. Mani, Edvin, Anniken, Jens - eg kunne nemnt fleire hundre - alle som jobbar mykje hardare enn meg for at landet vårt skal stå støtt i fire nye år.
PS: Arctic Monkeys - Humbug = Fantastisk med stor F. Josh Homme og AC er verkeleg ein perfekt kombinasjon.
Ei veke med mange skuledebattar har gått, og for min del har eg merka stor skilnad frå debattane i 2007. Det som irriterer meg mest er godaste Abid Q. Raja, som blir sendt i debatt med ungdomspolitikere under 25, medan han sjølv sit på ei lengre karriere som advokat og rikspolitiker. Greitt, i skulevalet speler alle partiar skittent, men det finst då grenser. 34 år gamle Raja veit å bruke herskarteknikkar i stor skala, og han veit å spela på seg sjølv og statusen sin. Å drite ut dei yngre jentene frå AUF og KrF er stor stas, og å ta manuset til sidemannen er artig. Endå festlegare er det å mase om dei siste 3000 (som eigentleg er 12000) han treng for å få plass på Stortinget, og å utpeike seg sjølv til talsmann for alle innvandrarar.
Eg tykkjer dette er heilt uakseptabelt. Det er barnsleg og idiotisk - men så klart, det fungerer for Venstre, og då ser dei vel ingen grunn til å slutte med det. Men eg, som til tider har vore svært Venstrevennleg, er i alle fall ikkje det lenger.
Elles er eg nøgd med valkampen. Det er utruleg god stemning samanlikna med 2007 (som også var eit godt val), og ifølgje dei som har vore med lenger enn meg, er stemninga mykje betre enn i 2005. Berre rundt ein av ti seier nei til roser, frukt e.l., og folk er blide og hyggjelege. Om me blir gjenvalt, er det fyrste gong sidan femtitalet at ei fleirtalsregjering har sete to periodar, så ei slik stemning er over all forventning. Eg ser fram til dei to neste og siste vekene.
Til slutt rettar eg ein stor, stor takk til alle dei som står på kvar einaste dag i valkampen. Mani, Edvin, Anniken, Jens - eg kunne nemnt fleire hundre - alle som jobbar mykje hardare enn meg for at landet vårt skal stå støtt i fire nye år.
PS: Arctic Monkeys - Humbug = Fantastisk med stor F. Josh Homme og AC er verkeleg ein perfekt kombinasjon.
Friday 24 July 2009
Bulldozer
For ein times tid sidan kom eg heim frå ein debatt om skule mellom AUF og Unge Høgre. Og eg skal vera heilt ærleg: me serverte oss sjølv og politikken vår på ein tallerken i kveld. UH-kniven var spiss, og me kunne angre litt på at me inviterte til middag.
Det høyrer sjølvsagt med til historia at eg jamnt over er einig i veldig mykje av Høgre sin skulepolitikk, men eg ser også at me i AUF må framstille politikken vår annleis. Eg blei imponert over UH/Stefan sin taktikk; å snakke på ein slik måte om eigen politikk at den framstår som handlekraftig og motstandaren sin verkar mangelfull. Dette i staden for å angripe motstandarens politikk - ei line me la oss litt for mykje på, og det er me generelt ganske flinke til. Det har me høyrt før, og Jens er nok blitt flink til å rakke mindre ned på Jensen, i skuledebattane er det viktig at me tar etter.
Eg vil nødig utlevere mitt eige parti, men eg må innrømme at eg ikkje tykkjer skulepolitikken vår held stand. Den er så ideologisk korrekt, og nett det hindrar oss i å koma med konkrete, nyttige forslag. Ap er eit parti som tar store hensyn til grunnprinsippa, og det er mykje av grunnen til at eg er med, men i blant kan det bli vanskeleg å setje dei ut i praksis. Spesielt i skulepolitikken. Her må enkelte faktisk få lov til å skilje seg ut og nå høgare enn andre. Når det gjeld tilpassa opplæring - som er enormt viktig - er det kanskje nødvendig å dele folk inn i grupper. Det kan kanskje verka stigmatiserande for somme, men det er ein kamel ein må svelgje om ein skal oppnå genuin læring. Kanskje må ein heller gjera det mer akseptert at folk er ulike - alle er ikkje like flinke, og det må vera greitt i Noreg i dag.
Eg trur Høgre kan koma til å gjera det bra i skulevalet til hausten; dei har valkampsakene på plass, og dersom dei andre debattantane har gått same kurs som Stefan Heggelund, bør me skjerpe oss. Derfor er det også veldig bra med "innsidedebattar" som den me hadde i dag.
Når det er sagt, tviler eg på at alle i UH har gått same kurs som Stefan. Denne artikkelen viser tydeleg det. Fyrste setning (under punkt 1) gjer at heile innlegget faller rett gjennom. Vidare kosar eg meg med bruken av ord som "nu" og "efter" - ein skjøner at forfattaren har lommeboka til pappa i handa, samt sleik og blazer. Det er ikkje rart at Høgre ikkje er definisjonen av høgresida lenger. Det er ikkje rart, men det er synd, for uansett kor klysete dei kan vera, så er dei ein mykje meir verdig motstandar enn Frp.
Det høyrer sjølvsagt med til historia at eg jamnt over er einig i veldig mykje av Høgre sin skulepolitikk, men eg ser også at me i AUF må framstille politikken vår annleis. Eg blei imponert over UH/Stefan sin taktikk; å snakke på ein slik måte om eigen politikk at den framstår som handlekraftig og motstandaren sin verkar mangelfull. Dette i staden for å angripe motstandarens politikk - ei line me la oss litt for mykje på, og det er me generelt ganske flinke til. Det har me høyrt før, og Jens er nok blitt flink til å rakke mindre ned på Jensen, i skuledebattane er det viktig at me tar etter.
Eg vil nødig utlevere mitt eige parti, men eg må innrømme at eg ikkje tykkjer skulepolitikken vår held stand. Den er så ideologisk korrekt, og nett det hindrar oss i å koma med konkrete, nyttige forslag. Ap er eit parti som tar store hensyn til grunnprinsippa, og det er mykje av grunnen til at eg er med, men i blant kan det bli vanskeleg å setje dei ut i praksis. Spesielt i skulepolitikken. Her må enkelte faktisk få lov til å skilje seg ut og nå høgare enn andre. Når det gjeld tilpassa opplæring - som er enormt viktig - er det kanskje nødvendig å dele folk inn i grupper. Det kan kanskje verka stigmatiserande for somme, men det er ein kamel ein må svelgje om ein skal oppnå genuin læring. Kanskje må ein heller gjera det mer akseptert at folk er ulike - alle er ikkje like flinke, og det må vera greitt i Noreg i dag.
Eg trur Høgre kan koma til å gjera det bra i skulevalet til hausten; dei har valkampsakene på plass, og dersom dei andre debattantane har gått same kurs som Stefan Heggelund, bør me skjerpe oss. Derfor er det også veldig bra med "innsidedebattar" som den me hadde i dag.
Når det er sagt, tviler eg på at alle i UH har gått same kurs som Stefan. Denne artikkelen viser tydeleg det. Fyrste setning (under punkt 1) gjer at heile innlegget faller rett gjennom. Vidare kosar eg meg med bruken av ord som "nu" og "efter" - ein skjøner at forfattaren har lommeboka til pappa i handa, samt sleik og blazer. Det er ikkje rart at Høgre ikkje er definisjonen av høgresida lenger. Det er ikkje rart, men det er synd, for uansett kor klysete dei kan vera, så er dei ein mykje meir verdig motstandar enn Frp.
Wednesday 22 July 2009
I hate that little game you had called Crying Lightning
Eg vil at valkampen skal starte. Eg gler meg til å vera ute kvar dag for å overbevise folk om at Arbeidarpartiet og den raudgrønne regjeringa er det rette å stemme på 14. september. Eg gler meg til å vera ein av dei mange som sørgjer for at Noreg enno er på rett kurs i 2013. Mest av alt gler eg meg til å bevise for AUF-vener, opposisjonsvener og meg sjølv at eg ikkje er, og slettes ikkje vil vera, så lat i politikken som eg har vore det siste halve året.
Me skal vise dei. Me skal vise dei at ein bør velja ein kunnskapsbasert fellesskule heller enn eit delvis privatisert system der lommeboka rår. Me skal minne dei på at det i desse forbrukstider enno er arbeid til alle som er jobb nummer ein - og at rettene me har i dagens arbeidsliv ikkje er så sjølvsagte om me får ei blå regjering. Me skal gjera det klart at Arbeiderpartiet sin politikk er solidaritet i praksis, i innland og utland, og at eit Frp i regjering vil rasere Noregs rolle og rykte internasjonalt. Det skal ikkje vera nokon tvil om kven som tenkjer på unge og eldre, barnefamiliar og einslige, etnisk norske og fyrstegenerasjonsinnvandrarar, fulltidsstudentar og deltidstilsette - og klarer å ha alle desse i tankane samtidig. Det er Arbeidarpartiet.
Eg gler meg til å lære heile Noreg nettopp det.
Det ser heller ikkje så altfor ille ut: http://home.online.no/~b-aardal/gallup.pdf
Me skal vise dei. Me skal vise dei at ein bør velja ein kunnskapsbasert fellesskule heller enn eit delvis privatisert system der lommeboka rår. Me skal minne dei på at det i desse forbrukstider enno er arbeid til alle som er jobb nummer ein - og at rettene me har i dagens arbeidsliv ikkje er så sjølvsagte om me får ei blå regjering. Me skal gjera det klart at Arbeiderpartiet sin politikk er solidaritet i praksis, i innland og utland, og at eit Frp i regjering vil rasere Noregs rolle og rykte internasjonalt. Det skal ikkje vera nokon tvil om kven som tenkjer på unge og eldre, barnefamiliar og einslige, etnisk norske og fyrstegenerasjonsinnvandrarar, fulltidsstudentar og deltidstilsette - og klarer å ha alle desse i tankane samtidig. Det er Arbeidarpartiet.
Eg gler meg til å lære heile Noreg nettopp det.
Det ser heller ikkje så altfor ille ut: http://home.online.no/~b-aardal/gallup.pdf
Monday 13 July 2009
Take me back, oh, put me in reverse
I går åt eg. Eg sov. Eg drakk vatn. Dei viktigaste tingane som eg ikkje fekk gjort på Utøya. I dag har eg jogga. Sete på facebook. Sett på tv. Dei litt mindre viktigare, men likevel nødvendige, tingane. Eg må seia det var herleg med ein joggetur etter sju dagar på vaflar og kaffi (okei, litt anna også då).
Men eg skulle gjerne blitt på Utøya ei veke til, og det er noko eg aldri trudde eg skulle seia om livet i telt - det gjorde eg ikkje eingong etter Hove. No er det kanskje ikkje teltlivet eg vil tilbake til heller, då.
Eg har treft verdas kulaste menneske. Eg saknar dykk sånn. Og eg rettar ein stor takk til dykk for at de var med meg heile tida!
AUF-gleda er tilbake. Eg har ikkje lenger lyst til å slutte som lokallagsleiar, eg har lyst til å fortsette, bli styremedlem, bli fylkessekretær, bli fylkesleiar, sentralstyremedlem.. Host, kanskje ikkje. Men eg skal ikkje la meg sjølv gå lei AUF igjen.
Eg har lært enormt mykje. Og funne ut at eg er mykje flinkare til å følgje med på innleiingar no, meir mottakeleg, og det er ikkje anna enn flott.
Eg elskar Utøya 2009, og lèt det bli ein ny start i AUF.
No får eg kanskje bli kjent med dei i mitt eige fylke òg, ehe.. Men målet mitt var at eit par menneske til i AUF skulle kjenne til meg + namnet mitt, og det målet har eg overoppfylt. Eg er nøgd. Eg er glad, og eg saknar Utøya.
Meg, meg, meg. No kjem nokre bilete av andre (i tradisjonell, dårleg bloggkvalitet)! :
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Men eg skulle gjerne blitt på Utøya ei veke til, og det er noko eg aldri trudde eg skulle seia om livet i telt - det gjorde eg ikkje eingong etter Hove. No er det kanskje ikkje teltlivet eg vil tilbake til heller, då.
Eg har treft verdas kulaste menneske. Eg saknar dykk sånn. Og eg rettar ein stor takk til dykk for at de var med meg heile tida!
AUF-gleda er tilbake. Eg har ikkje lenger lyst til å slutte som lokallagsleiar, eg har lyst til å fortsette, bli styremedlem, bli fylkessekretær, bli fylkesleiar, sentralstyremedlem.. Host, kanskje ikkje. Men eg skal ikkje la meg sjølv gå lei AUF igjen.
Eg har lært enormt mykje. Og funne ut at eg er mykje flinkare til å følgje med på innleiingar no, meir mottakeleg, og det er ikkje anna enn flott.
Eg elskar Utøya 2009, og lèt det bli ein ny start i AUF.
No får eg kanskje bli kjent med dei i mitt eige fylke òg, ehe.. Men målet mitt var at eit par menneske til i AUF skulle kjenne til meg + namnet mitt, og det målet har eg overoppfylt. Eg er nøgd. Eg er glad, og eg saknar Utøya.
Meg, meg, meg. No kjem nokre bilete av andre (i tradisjonell, dårleg bloggkvalitet)! :
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Wednesday 1 July 2009
It's indie rock & roll for me
Eg gler meg til Øya. Eg får heile onsdag, torsdag og fredag fri. Thanks Martin. Varesentralen på laurdag, men eg skal nok klare å snike meg unna til The New Wine. Det blir Hove minus camping pluss betre linenup. Ca. like bra, altså.
Fint at eg har fått ein ny Killers-periode no då, etter å ha vore relativt lite glad i dei nokre månader før Hove. Men no kan eg i alle fall seia at eg har sett dei live. Det driv eg nemleg med akkurat no, eg oppdaterer Band-eg-har-sett-live-lista mi. Og konsertar-eg-har-vore-på-lista mi. Eg har ein del lister som eg liker å oppdatere:
Band eg har sett live
Konsertar eg har vore/skal på (2006 - no)
Musikkbiblioteket (CD-ar, vinyl, musikk-DVD-ar, souvenirar, merch)
Settlister (dei fleste konsertar frå 2006 - no)
Bøker eg har lese
Filmar eg har
Telefonlista mi
Karakterlise (fyrste karakter i åttande klasse - no)
Samt budsjett og rekneskap for kvar månad. Eg liker lister. No skal eg skrive liste over kva eg må pakke til Utøya/kva eg gløymde å ta med på Hove.
Og, kjære vêrgudar, ikkje la det regne på Utøya. La det vera sol og varmt, dog kanskje ikkje så varmt som no. I natt ser eg meg nøydd til å sova her:
God natt.
Fint at eg har fått ein ny Killers-periode no då, etter å ha vore relativt lite glad i dei nokre månader før Hove. Men no kan eg i alle fall seia at eg har sett dei live. Det driv eg nemleg med akkurat no, eg oppdaterer Band-eg-har-sett-live-lista mi. Og konsertar-eg-har-vore-på-lista mi. Eg har ein del lister som eg liker å oppdatere:
Band eg har sett live
Konsertar eg har vore/skal på (2006 - no)
Musikkbiblioteket (CD-ar, vinyl, musikk-DVD-ar, souvenirar, merch)
Settlister (dei fleste konsertar frå 2006 - no)
Bøker eg har lese
Filmar eg har
Telefonlista mi
Karakterlise (fyrste karakter i åttande klasse - no)
Samt budsjett og rekneskap for kvar månad. Eg liker lister. No skal eg skrive liste over kva eg må pakke til Utøya/kva eg gløymde å ta med på Hove.
Og, kjære vêrgudar, ikkje la det regne på Utøya. La det vera sol og varmt, dog kanskje ikkje så varmt som no. I natt ser eg meg nøydd til å sova her:
God natt.
Saturday 27 June 2009
This ain't no fucking bible study dude, it's rock and roll
I'll say.
Det er varmt. Det er sommar. Eg er heime frå Hove. Eg er 2000 kr fattigare, 10000 gode minne rikare.
Where to start? Høgdepunktliste:
Konsertmessig: 1. Eagles of Death Metal, 2. Golden Silvers, 3. The New Wine x2
Dagsmessig: 1. Måndag - best musikk, 2. Tysdag - bra musikk, bra folk, 3. Sundag - bra folk, i Arendal og i Dollaråsen
Matmessig: Bakt potet på festivalen, no doubt
Camp-/nabomessig: 1. Camp Dollaråsen - pga. fantastisk harry namn, bra folk og stemning, 2. Kvinheradcampen - everywhere, everyone. Eg kjenner faktisk 1 % av Kvinherads innbyggjarar (okei, nesten då)
Kjendismessig: 1. Setje opp telt med Melvin Benn, 2. Møte Gold frå Golden Silvers
Generelt: 1. Heilt enormt snille vêrgudar, 2. Ein veldig hyggjeleg, unorsk (open/utadvendt) stemning mellom alle og einkvar
Sånn ganske greitt epic og fantastisk, og no er eg meir sliten etter sju dagar enn eg blei etter 191 skuledagar. Enormt mykje bra konsertar, vêr, menneske, band, opplevingar, moro.
Før bileta kjem vil eg berre rette ei lita unnskulding til alle som var på Hove som eg oppførte meg kjipt overfor. Eg er utålmodig og lett irritert av person, og har av ein eller annan grunn vore ekstra ille på Hove. Unnskuld! Eg skal ta meg saman, eg er eigentleg ikkje så kjip.
Kort oppsummering:
1. Bra folk, bra pizza/Peppes-burger
2. Det er jo ikkje akkurat stygt.
3. 1 stk ukjent, full Lars som Alexandra teikna så vakkert på.
4. The boss - som satt opp teltet vårt, og fortalde om det her. "De visste selvfølgelig ikke hvem jeg var, hehehe."
5. Tre av fem campmates
6. Mina og Hovescena
7. The New Wine, oh so sweet
8. Campfun i solå <3
9. Eagles of Death Metal! Epiiic
10. Plekter frå Jesse og Dave :D
11. Nabocampen fredag morgon, what can I say..
10. Radioresepsjonen - med buttplug i rumpa!
11. Mina og Gold. Herleg fyr.
Det er varmt. Det er sommar. Eg er heime frå Hove. Eg er 2000 kr fattigare, 10000 gode minne rikare.
Where to start? Høgdepunktliste:
Konsertmessig: 1. Eagles of Death Metal, 2. Golden Silvers, 3. The New Wine x2
Dagsmessig: 1. Måndag - best musikk, 2. Tysdag - bra musikk, bra folk, 3. Sundag - bra folk, i Arendal og i Dollaråsen
Matmessig: Bakt potet på festivalen, no doubt
Camp-/nabomessig: 1. Camp Dollaråsen - pga. fantastisk harry namn, bra folk og stemning, 2. Kvinheradcampen - everywhere, everyone. Eg kjenner faktisk 1 % av Kvinherads innbyggjarar (okei, nesten då)
Kjendismessig: 1. Setje opp telt med Melvin Benn, 2. Møte Gold frå Golden Silvers
Generelt: 1. Heilt enormt snille vêrgudar, 2. Ein veldig hyggjeleg, unorsk (open/utadvendt) stemning mellom alle og einkvar
Sånn ganske greitt epic og fantastisk, og no er eg meir sliten etter sju dagar enn eg blei etter 191 skuledagar. Enormt mykje bra konsertar, vêr, menneske, band, opplevingar, moro.
Før bileta kjem vil eg berre rette ei lita unnskulding til alle som var på Hove som eg oppførte meg kjipt overfor. Eg er utålmodig og lett irritert av person, og har av ein eller annan grunn vore ekstra ille på Hove. Unnskuld! Eg skal ta meg saman, eg er eigentleg ikkje så kjip.
Kort oppsummering:
1. Bra folk, bra pizza/Peppes-burger
2. Det er jo ikkje akkurat stygt.
3. 1 stk ukjent, full Lars som Alexandra teikna så vakkert på.
4. The boss - som satt opp teltet vårt, og fortalde om det her. "De visste selvfølgelig ikke hvem jeg var, hehehe."
5. Tre av fem campmates
6. Mina og Hovescena
7. The New Wine, oh so sweet
8. Campfun i solå <3
9. Eagles of Death Metal! Epiiic
10. Plekter frå Jesse og Dave :D
11. Nabocampen fredag morgon, what can I say..
10. Radioresepsjonen - med buttplug i rumpa!
11. Mina og Gold. Herleg fyr.
Monday 15 June 2009
"What I do, that will be down to me"
Norwegian Wood i går illustrerer perfekt kor annleis ein i publikum og ein anmeldar kan oppfatte ein konsert. Keanekonserten ville eg ha virdert til ein sterk femmar, om ikkje ein seksar, men så langt har eg sett to terningkast tre og eitt fire. Noko seier meg at Noreg treng fleire unge, kvinnelege anmeldarar - det kan jo ikkje stikkast under ein stol at Keane er eit jenteband, og då er det ikkje spesielt hensiktsmessig å sende eldre herrar som enno er i rus etter å ha sett gamle heltar som Neil Young og Nick Cave, og ikkje ventar noko mindre av Keane. Nei, skal du arrangere ein (fjortis)jentekonsert, så får du få ei (fjortis)jente til å anmelde han også.
Kanskje ikkje heilt dei fargane eg ville gått for, men Mr. Chaplin verkar som ein grei kar.
Ein kort tur innom noko heilt anna:
Det overraskar meg kor akseptert det er å vera uansvarleg i våre dagar. Eg er lei av at folk ikkje kan avtale ting, utsett ting, ombestemmer seg og ikkje ringer. Det skaper enorme mengder unødvendig stress, og gjer at ein sit igjen med ein sur bismak når ein eigentleg bør vera glad.
Men eg klandrar ingen, for eg skjøner at det heller er eg som er unormal. Eg har mange herlege vener, men eg kan telle på mindre enn ei hand kven av dei eg kan stole på når det gjeld slike ting. Sånn sett skulle eg ynskje at eg tilhøyrde ein tidlegare generasjon. Kanskje er det mobilen som har gjort det, kanskje er det facebook, kanskje er det berre ei mental greie - eg aksepterer det i alle fall ikkje.
Men klokka 12:30 i morgon kan eg ta ferie, gløyme alt som heiter eksamen og mobilar som verken ringer eller svarer, og konsentrere meg 101 % om Hove, Hove og Hove.
Kanskje ikkje heilt dei fargane eg ville gått for, men Mr. Chaplin verkar som ein grei kar.
Ein kort tur innom noko heilt anna:
Det overraskar meg kor akseptert det er å vera uansvarleg i våre dagar. Eg er lei av at folk ikkje kan avtale ting, utsett ting, ombestemmer seg og ikkje ringer. Det skaper enorme mengder unødvendig stress, og gjer at ein sit igjen med ein sur bismak når ein eigentleg bør vera glad.
Men eg klandrar ingen, for eg skjøner at det heller er eg som er unormal. Eg har mange herlege vener, men eg kan telle på mindre enn ei hand kven av dei eg kan stole på når det gjeld slike ting. Sånn sett skulle eg ynskje at eg tilhøyrde ein tidlegare generasjon. Kanskje er det mobilen som har gjort det, kanskje er det facebook, kanskje er det berre ei mental greie - eg aksepterer det i alle fall ikkje.
Men klokka 12:30 i morgon kan eg ta ferie, gløyme alt som heiter eksamen og mobilar som verken ringer eller svarer, og konsentrere meg 101 % om Hove, Hove og Hove.
Wednesday 10 June 2009
Kvardagshelt
Dagen i går var ein helt. Når alt går bra, frå a til å, det vera seg matte, tannlegetime eller namneskilt på jobben, kan han med rette bli kalla ein helt. Eg skuldar den dagen masse. Det er definisjonen min av ein kvardagshelt.
Eg kan ikkje klage på noko som helst. Men ein ting: kanskje eg heller skal bli fantomflink?
Eg kan ikkje klage på noko som helst. Men ein ting: kanskje eg heller skal bli fantomflink?
Saturday 6 June 2009
Are we just chemistry run amok?
The grass is always greener on the other side.
Eg trur dei har det betre i Storbritannia. Eg trur den utadvendte britiske sjela, uansett om det kanskje ikkje alltid stikk så djupt, gjer at dei har det betre enn oss nordmenn. Eg trur dei har det betre i andreklasse. Dei verkar som ein einaste stor, godt samansveisa gjeng, som er saman uavhengig av klasse, kjønn, interesser og bustad. Eg trur dei som bur i hus, har det betre enn oss i blokk. Dei har hage, bustadsområde å gå tur i, tak og golv som ikkje er golv og tak for andre.
Eg har alltid lurt på korleis det er ikkje å vera meg. For meg er det utenkjeleg.
Og kva tykkjer eigentleg andre om meg? Eg veit alt om kva eg tykkjer om alle, men ingenting om kva alle tykkjer om meg.
Og kvifor skal dei alltid putte tonar frå ein saksofon inn i songar som eigentleg er ganske fine?
Det er eigentleg ikkje så grønt der borte [Wales].
Eg trur dei har det betre i Storbritannia. Eg trur den utadvendte britiske sjela, uansett om det kanskje ikkje alltid stikk så djupt, gjer at dei har det betre enn oss nordmenn. Eg trur dei har det betre i andreklasse. Dei verkar som ein einaste stor, godt samansveisa gjeng, som er saman uavhengig av klasse, kjønn, interesser og bustad. Eg trur dei som bur i hus, har det betre enn oss i blokk. Dei har hage, bustadsområde å gå tur i, tak og golv som ikkje er golv og tak for andre.
Eg har alltid lurt på korleis det er ikkje å vera meg. For meg er det utenkjeleg.
Og kva tykkjer eigentleg andre om meg? Eg veit alt om kva eg tykkjer om alle, men ingenting om kva alle tykkjer om meg.
Og kvifor skal dei alltid putte tonar frå ein saksofon inn i songar som eigentleg er ganske fine?
Det er eigentleg ikkje så grønt der borte [Wales].
Monday 1 June 2009
Been searching through my books to try and find some truth
Je, je, je, je. Suser avgårde, suser avgårde alle mann.
Det er kanskje litt pinleg, men den lyse, småpinglete vokalen frå Lars Lillo Stenberg passar veldig godt inn i sommarstemninga - sjølv om ingenting slår kombinasjonen av MGMT, sol og fri.
Pinsehelga brakte med seg usedvanleg fint vêr og høge temperaturar, noko som har ført til at eg sit her med solbrente augelokk og raude flekkar ymse andre plassar på kroppen. Eg har tilbrakt helga på Økern, der store delar av tida har gått med på å oppsøkje og utforske gamle barndomsminne.
Etter å ha låge i sola store delar av gårsdagen, bestemte eg meg for å gå tur. Eg gjekk rundtomkring der eg leika som barn, og hadde det moro med tanken på å treffe igjen dei to gamle gutevenene mine, som eg ikkje har sett på altfor mange år. Og - eg gjorde faktisk det. Det vil seia; ein gutegjeng kom ut av huset til Kim, og eg trakk den konklusjonen at ein av dei måtte vera han. Då var det jo enkelt, eg skulle jo berre leite etter ein med blondt hår og blå auge, og som elles såg ut som han. Problemet var berre at alle fire hadde blondt hår, men ingen av dei likna spesielt på Kim.
Då var det gjort. Når eg fyrst har byrja å tenkje på noko, så slepp det ikkje unna så lett. Eg sat meg i barnehagen, der me pleidde å spela fotball og leike Zelda i klatretårnet. Og jammen dukka ikkje den same gutegjengen opp her - ikkje heilt tilfeldig, kanskje, eg veit dei plar hengje der og skate, spela ball og syngje (faktisk). Dei såg meg ikkje, og eg liker meg i rolla som spion. Men eg er sjenert, så eg såg knapt opp frå mobilen éin gong, og fann dermed verken Kim eller Jon i gutemengda. Men då dei gjekk, fekk dei auge på meg, og auga til ein av dei blei verande på meg til dei var langt borte frå barnehagen. Eg trur eg fann Kim.
.jpg)
Men eg veit ikkje, og det plagar meg. I dag sat eg der igjen, og eg trefte på gutane, men eg klarer ikkje kjenne dei igjen. Korleis kan nokon forandre seg slik? Det heile gjer meg litt trist. Då eg sist såg Kim, høyrde han på Eminem og spelte videospel, han gjekk i åttande og eg i sjuande. No gjer han ikkje det lenger; no skatar han, høyrer på metall og tilbring varme sommarkveldar utanfor Orelia barnehage. Men kor går han på skule hen? Kven er han no? Og korleis har han det?
Eg veit dei sit i barnehagen akkurat no, i den litle sofa-kroken dei har laga seg, og skatar og tullar. Eg kjem ikkje til å gløyme dei med det fyrste. Berre synd dei har verdas mest normale namn i desse Facebooktider; Kim og Jon something-sen, og det er tåpeleg at eg ikkje har mot nok til å ringe på nabodøra.
Men, Kim og Jon. Der ein grunn til at eg bruker namna dykkar her. Sjølv om de er lite trulege til å sitje på nettet og lesa ymse bloggar, så går den her ut til dykk. De veit kor eg bur. Kristin
Det er kanskje litt pinleg, men den lyse, småpinglete vokalen frå Lars Lillo Stenberg passar veldig godt inn i sommarstemninga - sjølv om ingenting slår kombinasjonen av MGMT, sol og fri.
Pinsehelga brakte med seg usedvanleg fint vêr og høge temperaturar, noko som har ført til at eg sit her med solbrente augelokk og raude flekkar ymse andre plassar på kroppen. Eg har tilbrakt helga på Økern, der store delar av tida har gått med på å oppsøkje og utforske gamle barndomsminne.
Etter å ha låge i sola store delar av gårsdagen, bestemte eg meg for å gå tur. Eg gjekk rundtomkring der eg leika som barn, og hadde det moro med tanken på å treffe igjen dei to gamle gutevenene mine, som eg ikkje har sett på altfor mange år. Og - eg gjorde faktisk det. Det vil seia; ein gutegjeng kom ut av huset til Kim, og eg trakk den konklusjonen at ein av dei måtte vera han. Då var det jo enkelt, eg skulle jo berre leite etter ein med blondt hår og blå auge, og som elles såg ut som han. Problemet var berre at alle fire hadde blondt hår, men ingen av dei likna spesielt på Kim.
Då var det gjort. Når eg fyrst har byrja å tenkje på noko, så slepp det ikkje unna så lett. Eg sat meg i barnehagen, der me pleidde å spela fotball og leike Zelda i klatretårnet. Og jammen dukka ikkje den same gutegjengen opp her - ikkje heilt tilfeldig, kanskje, eg veit dei plar hengje der og skate, spela ball og syngje (faktisk). Dei såg meg ikkje, og eg liker meg i rolla som spion. Men eg er sjenert, så eg såg knapt opp frå mobilen éin gong, og fann dermed verken Kim eller Jon i gutemengda. Men då dei gjekk, fekk dei auge på meg, og auga til ein av dei blei verande på meg til dei var langt borte frå barnehagen. Eg trur eg fann Kim.
.jpg)
Men eg veit ikkje, og det plagar meg. I dag sat eg der igjen, og eg trefte på gutane, men eg klarer ikkje kjenne dei igjen. Korleis kan nokon forandre seg slik? Det heile gjer meg litt trist. Då eg sist såg Kim, høyrde han på Eminem og spelte videospel, han gjekk i åttande og eg i sjuande. No gjer han ikkje det lenger; no skatar han, høyrer på metall og tilbring varme sommarkveldar utanfor Orelia barnehage. Men kor går han på skule hen? Kven er han no? Og korleis har han det?
Eg veit dei sit i barnehagen akkurat no, i den litle sofa-kroken dei har laga seg, og skatar og tullar. Eg kjem ikkje til å gløyme dei med det fyrste. Berre synd dei har verdas mest normale namn i desse Facebooktider; Kim og Jon something-sen, og det er tåpeleg at eg ikkje har mot nok til å ringe på nabodøra.
Men, Kim og Jon. Der ein grunn til at eg bruker namna dykkar her. Sjølv om de er lite trulege til å sitje på nettet og lesa ymse bloggar, så går den her ut til dykk. De veit kor eg bur. Kristin
Sunday 17 May 2009
We didn't read the invite, we just danced at our own wake
Eg tykkjer eg har hatt mykje meir enn mine 15 minutes of fame i det siste, altså.
I dag blei eg intervjua av nederlandsk tv om det norske monarkiet. Eg stod på Slottsplassen, i det avgrensa området fordi me hadde slike fancy billettar, også kom dei bort og sa: "Hello, you look very beautiful today! We are from Dutch television, do you speak English?"
Så følgte eit pinsamt langt intervju der dei spurde om blant anna kva eg tykte om kongefamilien (med vekt på Mette-Marit), om nordmenn ville ha republikk, kva rolle kongen hadde i det norske samfunnet og kva eg tykte om at han fekk stadig mindre makt. Det var kanskje ikkje dei lettaste tingane å prate om på engelsk, men eg fekk rota fram noko om at det var bra for demokratiet at kongen fekk mindre makt, sjølv om me mistar nokre tradisjonar. Så intervjua dei mamma, som snakka utruleg godt for seg!
Heldigvis skulle det vera med i eit nederlandsk program om europeiske monarkiar, så eg treng nok ikkje sjå det.
No sit eg i sola og les til eksamen, eg er nemleg sikker på at eg kjem opp i alle saman, og eg skal på Norwegian Wood helga før. Eg liker å vera førebudd, og det hjelper faktisk å ta sorgene på førehand.
Til slutt skal eg faktisk innrømme at eg såg så godt som kvart einaste minutt av MGP-finalen i går, kor enn flaut det er. Og eg blei smått glad då me vann. Eg talte ikkje mindre enn tre korps som spelte Fairytale framfor slottet i dag, det blir vel den nye nasjonalsongen ei stund framover. Men sigaren var fortent, og det tykkjer eigentleg alle dei too-cool-for-ESC-venene mine også, berre innrøm det!
I dag blei eg intervjua av nederlandsk tv om det norske monarkiet. Eg stod på Slottsplassen, i det avgrensa området fordi me hadde slike fancy billettar, også kom dei bort og sa: "Hello, you look very beautiful today! We are from Dutch television, do you speak English?"
Så følgte eit pinsamt langt intervju der dei spurde om blant anna kva eg tykte om kongefamilien (med vekt på Mette-Marit), om nordmenn ville ha republikk, kva rolle kongen hadde i det norske samfunnet og kva eg tykte om at han fekk stadig mindre makt. Det var kanskje ikkje dei lettaste tingane å prate om på engelsk, men eg fekk rota fram noko om at det var bra for demokratiet at kongen fekk mindre makt, sjølv om me mistar nokre tradisjonar. Så intervjua dei mamma, som snakka utruleg godt for seg!
Heldigvis skulle det vera med i eit nederlandsk program om europeiske monarkiar, så eg treng nok ikkje sjå det.
No sit eg i sola og les til eksamen, eg er nemleg sikker på at eg kjem opp i alle saman, og eg skal på Norwegian Wood helga før. Eg liker å vera førebudd, og det hjelper faktisk å ta sorgene på førehand.
Til slutt skal eg faktisk innrømme at eg såg så godt som kvart einaste minutt av MGP-finalen i går, kor enn flaut det er. Og eg blei smått glad då me vann. Eg talte ikkje mindre enn tre korps som spelte Fairytale framfor slottet i dag, det blir vel den nye nasjonalsongen ei stund framover. Men sigaren var fortent, og det tykkjer eigentleg alle dei too-cool-for-ESC-venene mine også, berre innrøm det!
Sunday 10 May 2009
Look out! I've got too much soul for the world
Ein tale, tre avisoppslag, to rosar, ein Kaizerssignering og ein Coopertest seinare.
1. mai var lærerikt - eg lærte at eg klarer å halde ein tale for mange menneske, sjølv når eg sjuk, at folka i kommunen ikkje hatar meg, og at Geir enno er like krass etter siste plata. Sjukdomen gjorde at eg måtte stikke før Anniken Huitfeldt talte på feiringa, dessverre, men det var ein bra dag med frukost, tog og sol.
Høgdepunkt frå signeringa var ei småbrisen venninne eg ikkje hadde sett på ei stund, som klarte å provosere fram eit "du vekke dyret i meg, skatt" frå Terje og eit "du vett, me har et sånt saying: don't bore us, get to the chorus" frå Geir. Ikkje verst, ikkje verst.
Gårsdagens rose i Romerikes Blad gjekk visstnok til meg! Det var koseleg. Godt å sjå at mine spontane, pinsame utsagn i god AUF-ånd i "fem på gata" hadde ei målgruppe, i alle fall.
Elles kan eg fortelje at Enebakk og Thorshov gard er flotte greier, og at årets siste Coopertest er overstått - og eg er supernøgd. Ertar ut.
1. mai var lærerikt - eg lærte at eg klarer å halde ein tale for mange menneske, sjølv når eg sjuk, at folka i kommunen ikkje hatar meg, og at Geir enno er like krass etter siste plata. Sjukdomen gjorde at eg måtte stikke før Anniken Huitfeldt talte på feiringa, dessverre, men det var ein bra dag med frukost, tog og sol.
Høgdepunkt frå signeringa var ei småbrisen venninne eg ikkje hadde sett på ei stund, som klarte å provosere fram eit "du vekke dyret i meg, skatt" frå Terje og eit "du vett, me har et sånt saying: don't bore us, get to the chorus" frå Geir. Ikkje verst, ikkje verst.
Gårsdagens rose i Romerikes Blad gjekk visstnok til meg! Det var koseleg. Godt å sjå at mine spontane, pinsame utsagn i god AUF-ånd i "fem på gata" hadde ei målgruppe, i alle fall.
Elles kan eg fortelje at Enebakk og Thorshov gard er flotte greier, og at årets siste Coopertest er overstått - og eg er supernøgd. Ertar ut.
Wednesday 29 April 2009
Når du ser at du ikkje lenger kaste skygge
.. då e di tid forbi.
Det diggar meg at Kaizers fyrst no har gitt ut Stormfull Vals, som eg har brukt som namn her sidan 2006. Endeleg har dei skjønt kva for ein god song det er!
Våre Demoner - herligt. Så godt å sjå at dei klarer å gje ut noko så bra etter Maskineri.
1. mai byr på tale og Kaizerssignering. Fyrstnemnte er ikkje så gøy (redd meg, please), men nr to der blir moro. Det er så lenge sidan sist no, at eg nesten saknar Geir. prezt.
Svineinfluensa meg her og svineinfluensa meg der.
Det diggar meg at Kaizers fyrst no har gitt ut Stormfull Vals, som eg har brukt som namn her sidan 2006. Endeleg har dei skjønt kva for ein god song det er!
Våre Demoner - herligt. Så godt å sjå at dei klarer å gje ut noko så bra etter Maskineri.
1. mai byr på tale og Kaizerssignering. Fyrstnemnte er ikkje så gøy (redd meg, please), men nr to der blir moro. Det er så lenge sidan sist no, at eg nesten saknar Geir. prezt.
Svineinfluensa meg her og svineinfluensa meg der.
Sunday 12 April 2009
The youth is starting to change, are you starting to change?
Are you? Eg tenkjer i dag.
Eg er så lei for at allmennkunnskapsnivået blant folk på min alder er så lågt. Eg merkar det sjølv, kor lite eg kan, spesielt om historie. I dag skulle eg skrive ein tekst på fransk om den norske nasjonaldagen, og eg måtte bruke Wikipedia flittig for å finne nok informasjon til å skrive om kva som eigentleg leidde fram til 17. mai 1814, og kva som skjedde i dei påfølgjande månadene og hundre åra. Fram til i kveld hadde eg ikkje høyrt noko om Kirsten Flagstad, og då me spelte Trivial Pursuit var det svært få av spørsmåla eg kunne svare på.
Allmennkunnskapen blei borte ein gong på vegen mellom den gamle puggeskulen og dagens meir praktiske skule. Skulen i dag krev meir av deg når det kjem til å tenkje sjølv og reflektere, og det er bra, men teorien har òg forsvunne i stor grad. Ein oppmuntrast heller ikkje til å utforske ting sjølv. Dei fleste har nok sine område dei veit unormalt mykje om, sjølv har eg Rogaland og haiar, men utanom kunnskapen ein tileignar seg gjennom enkelte interessar, veit mange ikkje meir enn dei må.
Folk, inkludert meg sjølv, bør lesa meir og nytte seg av dei ressursane dei har tilgjengeleg. Eg er glad for at eg alltid har vore oppteken av andre verdskrig, og derfor rakk å høyre historia om farfar som dreiv med illegale aviser og måtte løpe til Sverige med onkel Jonny i lakksko mange gongar før han døydde. Eg er også glad for at eg gjekk i bokhylla og las Nineteen-Eighty Four, ymse Henrik Ibsen og Intet nytt fra vestfronten. Men det er utruleg mykje som gjenstår, det er ei verd av bøker og kunnskapsområde der ute. Det fine med bøker er at ein lærer utan å veta det, og ein hugsar det etterpå; det gjer eit inntrykk, i motsetjing til sprengpugginga eg driv med på skulen.
Eg er svolten på kunnskap, eg vil kunne årstal, namn og konsekvensar. Eg vil lære, men eg må jo innrømme at eg ikkje renner ned biblioteket kvar dag. Det har eg ikkje tid eller ork til.
Enn så lenge får eg trøyste meg med at eg veit unormalt mykje om Rogaland og haiar.
Eg er så lei for at allmennkunnskapsnivået blant folk på min alder er så lågt. Eg merkar det sjølv, kor lite eg kan, spesielt om historie. I dag skulle eg skrive ein tekst på fransk om den norske nasjonaldagen, og eg måtte bruke Wikipedia flittig for å finne nok informasjon til å skrive om kva som eigentleg leidde fram til 17. mai 1814, og kva som skjedde i dei påfølgjande månadene og hundre åra. Fram til i kveld hadde eg ikkje høyrt noko om Kirsten Flagstad, og då me spelte Trivial Pursuit var det svært få av spørsmåla eg kunne svare på.
Allmennkunnskapen blei borte ein gong på vegen mellom den gamle puggeskulen og dagens meir praktiske skule. Skulen i dag krev meir av deg når det kjem til å tenkje sjølv og reflektere, og det er bra, men teorien har òg forsvunne i stor grad. Ein oppmuntrast heller ikkje til å utforske ting sjølv. Dei fleste har nok sine område dei veit unormalt mykje om, sjølv har eg Rogaland og haiar, men utanom kunnskapen ein tileignar seg gjennom enkelte interessar, veit mange ikkje meir enn dei må.
Folk, inkludert meg sjølv, bør lesa meir og nytte seg av dei ressursane dei har tilgjengeleg. Eg er glad for at eg alltid har vore oppteken av andre verdskrig, og derfor rakk å høyre historia om farfar som dreiv med illegale aviser og måtte løpe til Sverige med onkel Jonny i lakksko mange gongar før han døydde. Eg er også glad for at eg gjekk i bokhylla og las Nineteen-Eighty Four, ymse Henrik Ibsen og Intet nytt fra vestfronten. Men det er utruleg mykje som gjenstår, det er ei verd av bøker og kunnskapsområde der ute. Det fine med bøker er at ein lærer utan å veta det, og ein hugsar det etterpå; det gjer eit inntrykk, i motsetjing til sprengpugginga eg driv med på skulen.
Eg er svolten på kunnskap, eg vil kunne årstal, namn og konsekvensar. Eg vil lære, men eg må jo innrømme at eg ikkje renner ned biblioteket kvar dag. Det har eg ikkje tid eller ork til.
Enn så lenge får eg trøyste meg med at eg veit unormalt mykje om Rogaland og haiar.
Thursday 9 April 2009
Vise meg og mine skada, snakke svada
Eg må berre innrømme det: eg elskar påskekrim. Can you account for your whereabouts last night, mr. Ashton?
Wednesday 8 April 2009
Don't stop, just keep going on
Fjell. Ski. I don't mind.
Eg har faktisk gått fleire mil på ski. Eg skal ikkje seia kor mange mil, men det er fleire enn ei. Måtte droppe slalåmskia då. Eller, eg stod slalåm, berre ikkje i slalåmbakken. Eg gjekk fiskebein på slalåmskia opp til toppen av åsen bak hytta og køyrde ned, men i og med at turen opp tok eit kvarter og turen ned eitt minutt, blei det med to turar. Men det var fint likevel, då veit eg at eg kan stå slalåm utan å ende opp på Ahus.
I dag hadde eg ein bra dag på jobb. Eg har aldri jobba dag i bakeriet før, men i dag troppa eg opp klokka 07:00, og der fann eg to bakarar og ein avdelingssjef i strålande humør. Musikken til bakaren med god musikksmak på full guffe, plystring og tonedøv song, skulebrød og brødpakking, litt dans og leikeslåssing, slett ikkje verst. I alle fall ganske mykje betre enn å jobbe åleine på kveldsvakt.
Skjult var ikkje så ille, altså. Den skal ha for skvettefaktoren, som absolutt var tilstades, sjølv om trikset mitt om ikkje å sjå direkte på lerretet fungerer som berre det. Historia var interessant også, om enn grusam. Men eg må dessverre slengje meg på bølgja og innrømme, sjølv om eg er veldig glad i norsk film og Kristoffer Joner, at det er mangel på variasjon. Ein slik original karakter som Joner i seg sjølv er, gjer det vanskeleg å skilje rollene hans frå kvarandre. Eg har stor respekt for fyren, men eg var glad for å sjå eit friskt pust som godaste Arthur Berning inniblant Joner, Cecilie Mosli og Marko Kanic.
Det er eigentleg utruleg mykje betre å skrive på tastaturet til den stasjonære PC-en.
Eg har faktisk gått fleire mil på ski. Eg skal ikkje seia kor mange mil, men det er fleire enn ei. Måtte droppe slalåmskia då. Eller, eg stod slalåm, berre ikkje i slalåmbakken. Eg gjekk fiskebein på slalåmskia opp til toppen av åsen bak hytta og køyrde ned, men i og med at turen opp tok eit kvarter og turen ned eitt minutt, blei det med to turar. Men det var fint likevel, då veit eg at eg kan stå slalåm utan å ende opp på Ahus.
I dag hadde eg ein bra dag på jobb. Eg har aldri jobba dag i bakeriet før, men i dag troppa eg opp klokka 07:00, og der fann eg to bakarar og ein avdelingssjef i strålande humør. Musikken til bakaren med god musikksmak på full guffe, plystring og tonedøv song, skulebrød og brødpakking, litt dans og leikeslåssing, slett ikkje verst. I alle fall ganske mykje betre enn å jobbe åleine på kveldsvakt.
Skjult var ikkje så ille, altså. Den skal ha for skvettefaktoren, som absolutt var tilstades, sjølv om trikset mitt om ikkje å sjå direkte på lerretet fungerer som berre det. Historia var interessant også, om enn grusam. Men eg må dessverre slengje meg på bølgja og innrømme, sjølv om eg er veldig glad i norsk film og Kristoffer Joner, at det er mangel på variasjon. Ein slik original karakter som Joner i seg sjølv er, gjer det vanskeleg å skilje rollene hans frå kvarandre. Eg har stor respekt for fyren, men eg var glad for å sjå eit friskt pust som godaste Arthur Berning inniblant Joner, Cecilie Mosli og Marko Kanic.
Det er eigentleg utruleg mykje betre å skrive på tastaturet til den stasjonære PC-en.
Friday 3 April 2009
Springtime and the promise of an open fist
Eg må bestemme meg.
Vil eg vera ein stor del av det litle, eller ein liten del av det store? Hm.
No har eg skrive ei koseleg melding (eg er litt i det koselege humøret i kveld) til alle på itslearning, men no skal eg ikkje sjekke itslearning eller noko som har med skule å gjera på ein ti dagars tid. For eg skal på fjellet og stå på ski. Kanskje nedoverski òg, viss eg tør, sist gong hamna eg på sjukehus, og det er tre eller fire år sidan no. Kan bli interessant. Og gøy!
Iron & Wine. Ikkje lenger berre jobbmusikk, mellom bakeren med god musikksmak og meg. Thank you Spotify! Deg kjem eg til å sakne på fjellet. Elles har eg ganske godt av å leggje fra meg maskina, trur eg, for hendene mine gjer vondt når dei er i bærbar-pc-stilling.
Erter (peas) ut.
Vil eg vera ein stor del av det litle, eller ein liten del av det store? Hm.
No har eg skrive ei koseleg melding (eg er litt i det koselege humøret i kveld) til alle på itslearning, men no skal eg ikkje sjekke itslearning eller noko som har med skule å gjera på ein ti dagars tid. For eg skal på fjellet og stå på ski. Kanskje nedoverski òg, viss eg tør, sist gong hamna eg på sjukehus, og det er tre eller fire år sidan no. Kan bli interessant. Og gøy!
Iron & Wine. Ikkje lenger berre jobbmusikk, mellom bakeren med god musikksmak og meg. Thank you Spotify! Deg kjem eg til å sakne på fjellet. Elles har eg ganske godt av å leggje fra meg maskina, trur eg, for hendene mine gjer vondt når dei er i bærbar-pc-stilling.
Erter (peas) ut.
Tuesday 31 March 2009
I'm coming back 'round
Wolfie har gitt lyd frå seg igjen! Og rimeleg bra lyd, til og med. Det er så herleg når ein håpar og håpar på noko, men så skjer det aldri, og ein gjer til slutt opp, men så skjer det likevel. Juhu!
Wolfmother, altså.
Sundag var synonym med barnedåp, trening og forfatting av ein 1. mai-artikkel. Fyrstnemnte var koseleg, men innebar også litt frustrasjon, nummer to var veldig nødvendig og avslappande, og sistnemnte gjekk overraskande greitt. Men så snart artikkelen var ferdigspikra og eg endeleg hadde funne eit par brukbare bilete, fekk eg jammen telefon frå den kjære nestleiaren min om at eg må halde appell på Flaggfjellet 1. mai. Sukk. Det blir skummelt. Heldigvis kjem det til å vera meg og ca. to andre der, i og med at det heile skjer klokka null åtte : null null om morgonen. I can't wait!
Eg må nesten innrømme at eg gler meg litt då. 1. mai er jo stas. Det blir i alle fall gøy å skrive talen, sjølv om det blir skummelt å halde den.
Eg har lyst til å gå amok på Råkk & Rålls i næraste framtid. Men det skal eg ikkje, for i april skal eg følgje eit veldig stramt budsjett, så slepp eg å jobbe på Øya og dø av svolt på Hove. Berre 137 og 84 dagar att, no!
Wolfmother, altså.
Sundag var synonym med barnedåp, trening og forfatting av ein 1. mai-artikkel. Fyrstnemnte var koseleg, men innebar også litt frustrasjon, nummer to var veldig nødvendig og avslappande, og sistnemnte gjekk overraskande greitt. Men så snart artikkelen var ferdigspikra og eg endeleg hadde funne eit par brukbare bilete, fekk eg jammen telefon frå den kjære nestleiaren min om at eg må halde appell på Flaggfjellet 1. mai. Sukk. Det blir skummelt. Heldigvis kjem det til å vera meg og ca. to andre der, i og med at det heile skjer klokka null åtte : null null om morgonen. I can't wait!
Eg må nesten innrømme at eg gler meg litt då. 1. mai er jo stas. Det blir i alle fall gøy å skrive talen, sjølv om det blir skummelt å halde den.
Eg har lyst til å gå amok på Råkk & Rålls i næraste framtid. Men det skal eg ikkje, for i april skal eg følgje eit veldig stramt budsjett, så slepp eg å jobbe på Øya og dø av svolt på Hove. Berre 137 og 84 dagar att, no!
Friday 27 March 2009
You ain't the diamond I've been looking for
Eg har lyst på ny template, ein slik fancy ein. Men eg klarer/gidd ikkje lage sjølv, også finst det få fine ute på nettet.
Make me one?
Og bli med meg til Oslo i morgon.
Make me one?
Og bli med meg til Oslo i morgon.
Wednesday 18 March 2009
I've got some principles and now they'll have to fight
Då var BigBang-maratonet over, etter fem konsertar og fire signeringar på ti dagar. Eg var i ferd med å oppsummere BB-maratonet her på fredag, men så fekk eg pinadø ein mail om nok ein konsert! Etter å ha sagt farvel til bandet på torsdag og gjort meg ferdig med å tenkje på kor lenge det var til eg skulle på konsert neste gong, vakna eg opp tidleg laurdag morgon, klar til å dra på årsmøte i Akershus Ap, og neimen låg det ikkje ein mail frå Big Dipper i innboksen. I ettertid er eg endå gladare for den mailen enn eg blei då eg fekk han, for måndagens konsert var verkeleg avslutninga eg trong.
Eg kan ikkje nekte for at konserten på torsdag var smått skuffande. Til tross for herlege songar eg hadde venta på, då spesielt Isabel, og ein utruleg morosam episode med kvikk-lunsjen til Mari og "vi skal til fjells!" nådde aldri konserten toppen for meg. Det er litt vanskeleg å setje fingeren på kva som mangla, men det var vel i bunn og grunn eit kjipt publikum, iallfall der eg stod. Bandet prøvde så godt dei kunne, og mot dei aller siste ekstranummera starta det å bli ordentleg bra, men då var det brått slutt.
Minikonserten på BD på måndag viste seg å vare halvannan time og innehalde elleve songar, og blei ei verdig avslutning på maratonet, med songar eg ikkje hadde høyrt live før; som Make a Circle og Wherever You Are. Nok ei signering resulterte i at eg kjøpte meg Edendale på vinyl og How Do You Do 7" - sistnemnte var visst av dei aller siste eksemplara av singelen fra '97 som dei tilfeldigvis fann i studio same dag, og den var ikkje billig (eg seier berre: 100 kr pr song).. Då eg fann Little Sister (QOTSA) 7", måtte eg sjølvsagt ha den òg. Musikkposten på budsjettet er definitivt sprengt (nok ein gong), men det får gå.
Helga var også ei nemneverdig oppleving, med årsmøte på Thon Hotell Oslofjord i Sandvika. Så mykje god mat og herlege kaker har eg aldri smakt før, og eg har heller aldri ete så mykje før (eller etter, håpar eg) - det er klart ein et når det er gratis. Men sjølvsagt; møtet var også interessant, me hadde masse flinke AUF-arar oppe, og me triumferte gjennom alle sakene våre, utanom Nei til olje i nord. Sjølvsagt vann me ikkje den. Provoserande, men me var ikkje så altfor langt unna, og me vann faktisk andre saker som me aldri trudde kom til å gå gjennom, som stemmerett for sekstenåringar ved lokalvalg, nei til felles valdag og gratis tannhelseteneste opp til 34 år. Inga heldt garantert dagens innlegg til Martin Kolberg, og til tross for lite søvn klarte eg å følgje med og engasjere meg.
Etter møtet følgde ein ikkje så verst middag og fest med meir mat og moro utover natta. Det var ikkje så lett å stå opp sundag morgon, men alt i alt var det ei hyggjeleg og lærerik helg! Partipampane er faktisk ikkje så kjipe som eg i blant skal ha det til.
Eg kan ikkje nekte for at konserten på torsdag var smått skuffande. Til tross for herlege songar eg hadde venta på, då spesielt Isabel, og ein utruleg morosam episode med kvikk-lunsjen til Mari og "vi skal til fjells!" nådde aldri konserten toppen for meg. Det er litt vanskeleg å setje fingeren på kva som mangla, men det var vel i bunn og grunn eit kjipt publikum, iallfall der eg stod. Bandet prøvde så godt dei kunne, og mot dei aller siste ekstranummera starta det å bli ordentleg bra, men då var det brått slutt.
Minikonserten på BD på måndag viste seg å vare halvannan time og innehalde elleve songar, og blei ei verdig avslutning på maratonet, med songar eg ikkje hadde høyrt live før; som Make a Circle og Wherever You Are. Nok ei signering resulterte i at eg kjøpte meg Edendale på vinyl og How Do You Do 7" - sistnemnte var visst av dei aller siste eksemplara av singelen fra '97 som dei tilfeldigvis fann i studio same dag, og den var ikkje billig (eg seier berre: 100 kr pr song).. Då eg fann Little Sister (QOTSA) 7", måtte eg sjølvsagt ha den òg. Musikkposten på budsjettet er definitivt sprengt (nok ein gong), men det får gå.
Helga var også ei nemneverdig oppleving, med årsmøte på Thon Hotell Oslofjord i Sandvika. Så mykje god mat og herlege kaker har eg aldri smakt før, og eg har heller aldri ete så mykje før (eller etter, håpar eg) - det er klart ein et når det er gratis. Men sjølvsagt; møtet var også interessant, me hadde masse flinke AUF-arar oppe, og me triumferte gjennom alle sakene våre, utanom Nei til olje i nord. Sjølvsagt vann me ikkje den. Provoserande, men me var ikkje så altfor langt unna, og me vann faktisk andre saker som me aldri trudde kom til å gå gjennom, som stemmerett for sekstenåringar ved lokalvalg, nei til felles valdag og gratis tannhelseteneste opp til 34 år. Inga heldt garantert dagens innlegg til Martin Kolberg, og til tross for lite søvn klarte eg å følgje med og engasjere meg.
Etter møtet følgde ein ikkje så verst middag og fest med meir mat og moro utover natta. Det var ikkje så lett å stå opp sundag morgon, men alt i alt var det ei hyggjeleg og lærerik helg! Partipampane er faktisk ikkje så kjipe som eg i blant skal ha det til.
Monday 9 March 2009
Lalalalalala Louder
BigBang på fredag var rett og slett for bra til at det kan skildrast. Ein konsert i ei hule i fjellet, bokstaveleg talt, med 150 glade tenåringar, svoltne på konsert. Eg frykta eit slitsamt publikum - og det blei den mest smertefulle konserten eg har vore på (nest etter Muse i '07), men også ein av dei aller beste.
Bandet brøyta seg veg gjennom publikum og opp til scena, sette i gong med Early December og nokre sekund seinare var Øystein sjølv ute i folkemengda. Stagediving var kanskje ikkje det luraste i eit allereie litt vel gira publikum, men ein kan no ikkje klage på slik ein livlig gitarist.
Så følgde bortimot halvanna time med meir moro enn eg har hatt på ei god stund. Bandet verka veldig jordnære, og såg ut til å kose seg ordentleg på scena, noko dei heller ikkje var redde for å fortelje oss. I løpet av tida dei spelte, rakk dei å koma gjennom mange gamle, gode klassikarar, men også tre songar frå Edendale. Songane med aller best stemning var nok My First Time, Louder og Swedish Television. Etter endå tre stagedivingar frå Øystein, var det så varmt og så sveitt der inne at bandet måtte gje seg. Ein rungande Vi skal til fjells, vi skal til fjells! som ein utsliten, klissvåt Øystein utan skjorte oppfatta mer som en ordre enn et spørsmål, fekk bandet til å setje i gong med ei tight Welcome to the Mountains; den perfekte avslutninga på ei perfekt kveld.
Då bandet hadde stagediva seg ut igjen (utanom Nikolai, som sneik seg ut på sida), var det ikkje vanskeleg å leggje merke til smertene i musklar ein ikkje ante at eksisterte, eller at alle i Caven såg ut som om dei hadde vore på Tøyenbadet heller enn på konsert - men det var heller inga tvil om kor herleg kvelden hadde vore.
I dag var det platesignering og minikonsert på Platekompaniet i Oslo, og det var heller ikkje så reint lite moro. Fyrst ein hyggjeleg konsert som inneheldt Call Me, Long Distance Man, Play Louder, Bag of Leaves, Swedish Television og Isabel, så løp eg fem minutt på eit AUF-møte som eigentleg starta ein halvtime før konserten (eg kjente meg slem, men slik blei det no), og til mi overrasking rakk eg fint tilbake til City att, og fekk signert LP-en min og Edendale, og slått av ein liten prat med bandet.
Eg kan nesten ikkje vente til torsdag. For kva skjer då? Jo, endå meir BigBang!
Men: BigBang eller Bigbang? Eg trur eg blir galen snart.
OG: EAGLES OF DEATH METAL TIL HOVE! Herrefredus. Eg har ikkje ord. Berre eit stort glis.
Bandet brøyta seg veg gjennom publikum og opp til scena, sette i gong med Early December og nokre sekund seinare var Øystein sjølv ute i folkemengda. Stagediving var kanskje ikkje det luraste i eit allereie litt vel gira publikum, men ein kan no ikkje klage på slik ein livlig gitarist.
Så følgde bortimot halvanna time med meir moro enn eg har hatt på ei god stund. Bandet verka veldig jordnære, og såg ut til å kose seg ordentleg på scena, noko dei heller ikkje var redde for å fortelje oss. I løpet av tida dei spelte, rakk dei å koma gjennom mange gamle, gode klassikarar, men også tre songar frå Edendale. Songane med aller best stemning var nok My First Time, Louder og Swedish Television. Etter endå tre stagedivingar frå Øystein, var det så varmt og så sveitt der inne at bandet måtte gje seg. Ein rungande Vi skal til fjells, vi skal til fjells! som ein utsliten, klissvåt Øystein utan skjorte oppfatta mer som en ordre enn et spørsmål, fekk bandet til å setje i gong med ei tight Welcome to the Mountains; den perfekte avslutninga på ei perfekt kveld.
Då bandet hadde stagediva seg ut igjen (utanom Nikolai, som sneik seg ut på sida), var det ikkje vanskeleg å leggje merke til smertene i musklar ein ikkje ante at eksisterte, eller at alle i Caven såg ut som om dei hadde vore på Tøyenbadet heller enn på konsert - men det var heller inga tvil om kor herleg kvelden hadde vore.
I dag var det platesignering og minikonsert på Platekompaniet i Oslo, og det var heller ikkje så reint lite moro. Fyrst ein hyggjeleg konsert som inneheldt Call Me, Long Distance Man, Play Louder, Bag of Leaves, Swedish Television og Isabel, så løp eg fem minutt på eit AUF-møte som eigentleg starta ein halvtime før konserten (eg kjente meg slem, men slik blei det no), og til mi overrasking rakk eg fint tilbake til City att, og fekk signert LP-en min og Edendale, og slått av ein liten prat med bandet.
Eg kan nesten ikkje vente til torsdag. For kva skjer då? Jo, endå meir BigBang!
Men: BigBang eller Bigbang? Eg trur eg blir galen snart.
OG: EAGLES OF DEATH METAL TIL HOVE! Herrefredus. Eg har ikkje ord. Berre eit stort glis.
Friday 6 March 2009
tittel skaffar eg seinare
BigBang i kveld!
Det har eg venta lenge på, det.
Dilemma: speilrefleks eller ei? Hm. Har veldig lyst på eit lite BigBang-album, men kameraet er jo ikkje akkurat lite.
I kveld: BigBang på Caven.
Måndag: Edendale.
Neste torsdag: BigBang i Lillestrøm.
Har ei lita kjensle av at eg er inne i ein BigBang-periode!
Det har eg venta lenge på, det.
Dilemma: speilrefleks eller ei? Hm. Har veldig lyst på eit lite BigBang-album, men kameraet er jo ikkje akkurat lite.
I kveld: BigBang på Caven.
Måndag: Edendale.
Neste torsdag: BigBang i Lillestrøm.
Har ei lita kjensle av at eg er inne i ein BigBang-periode!
Friday 27 February 2009
Kamp Katta Kim
WHITE LIES TIL HOVE! Herrefredus. Eg har visst det ei stund no, men eg er enno ikkje over det.
Og så Fleet Foxes! No er ikkje festivalsommaren langt frå perfekt, men eg slenger ut nokre namn til, sidan eg har fått dei namna eg har ynskja meg i det siste. Så: Eagles of Death Metal, Kaiser Chiefs og Glasvegas. Sånn. Då er det berre å vente..
Kamp Katta Kim blir epic.
Og så Fleet Foxes! No er ikkje festivalsommaren langt frå perfekt, men eg slenger ut nokre namn til, sidan eg har fått dei namna eg har ynskja meg i det siste. Så: Eagles of Death Metal, Kaiser Chiefs og Glasvegas. Sånn. Då er det berre å vente..
Kamp Katta Kim blir epic.
Tuesday 24 February 2009
So take it as a song or a lesson to learn
Franz Ferdinand og Killers til Hove, Band of Horses, Röyksopp, Datarock, Lily Allen, The New Wine, Bon Iver og sjølvsagt Arctic Monkeys til Øya, Nick Cave til Norwegian Wood.. åh, kvifor er det ikkje sommar 09 no? Antakeleg fordi eg skal ha noko å glede meg til.
Det kan snart ikkje bli stort betre, i alle fall ikkje Øya. No ventar eg berre på White Lies og Glasvegas til anten Hove eller Øya (Hove pleeeease), så treng eg ikkje drøyme meir.
Eg elskar 2244, spesielt når dei gjer lyd frå seg i løpet av lange skuledagar.
Det kan snart ikkje bli stort betre, i alle fall ikkje Øya. No ventar eg berre på White Lies og Glasvegas til anten Hove eller Øya (Hove pleeeease), så treng eg ikkje drøyme meir.
Eg elskar 2244, spesielt når dei gjer lyd frå seg i løpet av lange skuledagar.
Wednesday 18 February 2009
So get of your low, let’s dance like we used to
Slike tunge dagar går veldig fint når ein har gode vener å tilbringe dei med.
Eg må innrømme at det ikkje er så ille med ferie, når ein kjem heim frå Oslo etter fire-fem koselege timar med ei god venninne ein ikkje har sett på halvanna år. Kvitteringar frå Baker Hansen, Platekompaniet, Big Dipper og Carlings vitnar også om ein bra dag. Om ikkje for lommeboka, som har mista ein god del av innhaldet, så for psyken.
Det høyrtest kanskje innmari materialistisk ut, men det er i grunn ikkje det når det er snakk om musikk. White Lies = fantastisk. Klart ein treng båe CD-en og 7"-en då. Og eg klarer heller ikkje å halde meg unna my guilty pleasure; Lily Allen. Eg aner ikkje kvifor eg liker henne, iom. at eg ikkje liker nokon andre kvinnelege artistar (ikkje skuld på meg, eg kan ikkje for det), men eg må no berre innrømme at Lily Allen er kvalitet, om enn litt.. slitsamt? Mja. Eg har ikkje så mange guilty pleasures, men Lily Allen er iallfall blant dei.
Fredag -> konsert. Fyrst på Big Dipper, så på Caven. Og moro skal det bli.
Eg må innrømme at det ikkje er så ille med ferie, når ein kjem heim frå Oslo etter fire-fem koselege timar med ei god venninne ein ikkje har sett på halvanna år. Kvitteringar frå Baker Hansen, Platekompaniet, Big Dipper og Carlings vitnar også om ein bra dag. Om ikkje for lommeboka, som har mista ein god del av innhaldet, så for psyken.
Det høyrtest kanskje innmari materialistisk ut, men det er i grunn ikkje det når det er snakk om musikk. White Lies = fantastisk. Klart ein treng båe CD-en og 7"-en då. Og eg klarer heller ikkje å halde meg unna my guilty pleasure; Lily Allen. Eg aner ikkje kvifor eg liker henne, iom. at eg ikkje liker nokon andre kvinnelege artistar (ikkje skuld på meg, eg kan ikkje for det), men eg må no berre innrømme at Lily Allen er kvalitet, om enn litt.. slitsamt? Mja. Eg har ikkje så mange guilty pleasures, men Lily Allen er iallfall blant dei.
Fredag -> konsert. Fyrst på Big Dipper, så på Caven. Og moro skal det bli.
Tuesday 17 February 2009
Kvil i fred
Familien endrar seg om dagen. Ein ny generasjon veks stadig, generasjonen to hakk opp er snart borte. Kvil i fred, farfar, eg saknar deg.
I desse tider er det godt å ha verdas søtaste lille nevø å kose med, ein som kjem til å vera her lenger enn meg.
I desse tider er det godt å ha verdas søtaste lille nevø å kose med, ein som kjem til å vera her lenger enn meg.
Thursday 12 February 2009
Is there a ghost in my house?
Akkurat no kunne eg ikkje hatt det betre.
Eg er ikkje glad, ikkje trist. Berre fredfull. For fyrste gong på ei god stund, kanskje eit halvt år, er eg ikkje manisk. Eg er ikkje unaturleg glad, og ikkje så overbekymra at eg ikkje får sova. Eg er berre tilstades, tenkjer ikkje, og det er faktisk ganske så fint. Eg har eit par bekymringar som ligg i bakhovudet - men dei ligg nett der og kosar seg, langt under overflata.
Å slappe av, kallast det kanskje.
Så, lét oss skåle for det med litt varm melk tilsett honning og kanel - ikkje kaffi eller te, proppa med koffein.
(oh, og Band of Horses: endå herlegare enn eg trudde dei var!)
Eg er ikkje glad, ikkje trist. Berre fredfull. For fyrste gong på ei god stund, kanskje eit halvt år, er eg ikkje manisk. Eg er ikkje unaturleg glad, og ikkje så overbekymra at eg ikkje får sova. Eg er berre tilstades, tenkjer ikkje, og det er faktisk ganske så fint. Eg har eit par bekymringar som ligg i bakhovudet - men dei ligg nett der og kosar seg, langt under overflata.
Å slappe av, kallast det kanskje.
Så, lét oss skåle for det med litt varm melk tilsett honning og kanel - ikkje kaffi eller te, proppa med koffein.
(oh, og Band of Horses: endå herlegare enn eg trudde dei var!)
Saturday 7 February 2009
Change your plans and then phone me
Hove skuffar litt. Slipknot? Fnys. For tida ser det faktisk ut til at Øya blir betre. Men men, skadar jo ikkje å få med seg båe to. Ah, det skal bli fantastisk.
Eg er litt skuffa over årsmøtet óg. Ikkje årsmøtet i seg sjølv, men noko av det som blei vedteke. Men eg fekk masse støtte for forslaget mitt også, då, og eg fekk taletid og heile pakka, så det var kanskje ikkje så altfor ille. Positivt å sjå så utruleg mange folk, i alle fall! Me var vel minst seksti personar, og det hadde eg aldri trudd. Akershus altså, fantastisk fylke.
Eg har innsett at eg passar ganske godt inn i AUF likevel, sjølv om eg til tider kjenner meg litt.. hostblåhost. Ingen tvil om at eg passar inn i Ap, jaffal, eg manglar berre litt av den radikale ungdomsånden i blant.
Eg blir så glad når folk seier hei til meg i gongane, spesielt folk eg ikkje trur kjem til å gjera det. Folk er faktisk ganske greie, altså. Frå no av skal eg omfamna det naive ved meg; seia hei til alle og einkvar, og sjå kven som svarer. Ver førebudd.
Eg er litt skuffa over årsmøtet óg. Ikkje årsmøtet i seg sjølv, men noko av det som blei vedteke. Men eg fekk masse støtte for forslaget mitt også, då, og eg fekk taletid og heile pakka, så det var kanskje ikkje så altfor ille. Positivt å sjå så utruleg mange folk, i alle fall! Me var vel minst seksti personar, og det hadde eg aldri trudd. Akershus altså, fantastisk fylke.
Eg har innsett at eg passar ganske godt inn i AUF likevel, sjølv om eg til tider kjenner meg litt.. hostblåhost. Ingen tvil om at eg passar inn i Ap, jaffal, eg manglar berre litt av den radikale ungdomsånden i blant.
Eg blir så glad når folk seier hei til meg i gongane, spesielt folk eg ikkje trur kjem til å gjera det. Folk er faktisk ganske greie, altså. Frå no av skal eg omfamna det naive ved meg; seia hei til alle og einkvar, og sjå kven som svarer. Ver førebudd.
Sunday 1 February 2009
Hey you, up in the sky
Februar? Verkeleg? Jøss. Tida går utruleg fort.
Nyttårsforsetta mine går det ganske så greitt med, foreløpig. Men det som er overraskande er at treninga går det flott med - eg har trent fem av dei siste åtte dagane - mykje flottare enn det går med fransken. Hm. Jaja, då har eg litt å gå på.
Også har eg laga meg eit nytt eit, me kan kanskje kalle det eit februrarforsett: eg skal ikkje leggje meg så seint at alle bekymringane kjem og tek meg slik at eg ikkje får sove. Det gjer ein fæl, sjølvforsterkande effekt, det der. Ond sirkel. Og, tilhøyrande: eg skal ikkje bekymre meg over slike unødvendige ting som har heldt meg vaken nesten kvar natt den siste veka.
Elles var eg innom og rana Big Dipper i går. Eller, eigentleg ikkje - eigentleg rana eg berre meg sjølv. Bigbang - From Acid to Zen (LP) og The Strokes - Someday og Juicebox 7". 279 kr. Det er ikkje billig.
Og Hovebilletten er i boks! Bokstaveleg talt, han ligg i ein boks, og der skal han liggje trygt fram til juni. Ikkje så lenge til no.
I morgon er det elevrådsstyreseminar på Hamar! Det vil seia at eg skal på skulen i halve morgon, samt torsdag og fredag denne veka. Det blir slitsamt, altså.
Nyttårsforsetta mine går det ganske så greitt med, foreløpig. Men det som er overraskande er at treninga går det flott med - eg har trent fem av dei siste åtte dagane - mykje flottare enn det går med fransken. Hm. Jaja, då har eg litt å gå på.
Også har eg laga meg eit nytt eit, me kan kanskje kalle det eit februrarforsett: eg skal ikkje leggje meg så seint at alle bekymringane kjem og tek meg slik at eg ikkje får sove. Det gjer ein fæl, sjølvforsterkande effekt, det der. Ond sirkel. Og, tilhøyrande: eg skal ikkje bekymre meg over slike unødvendige ting som har heldt meg vaken nesten kvar natt den siste veka.
Elles var eg innom og rana Big Dipper i går. Eller, eigentleg ikkje - eigentleg rana eg berre meg sjølv. Bigbang - From Acid to Zen (LP) og The Strokes - Someday og Juicebox 7". 279 kr. Det er ikkje billig.
Og Hovebilletten er i boks! Bokstaveleg talt, han ligg i ein boks, og der skal han liggje trygt fram til juni. Ikkje så lenge til no.
I morgon er det elevrådsstyreseminar på Hamar! Det vil seia at eg skal på skulen i halve morgon, samt torsdag og fredag denne veka. Det blir slitsamt, altså.
Wednesday 28 January 2009
You're all in my hands tonight
Oasis i Oslo Spektrum: ganske fantastisk.
Utanom ein stopp halvvegs inni Wonderwall, der Liam gjekk pissur til lydmannen for å fikse noko, og måtte starte songen på nytt, verka Gallagher-brørne slett ikkje så arrogante som dei pler. Ikkje verst, altså.
Dagen derpå (altså i dag) var det fri, noko som resulterte i ein ganske produktiv dag, med joggetur, lekser i heile fem fag, rydding, møte i AUF og avslapping. Ikkje så verst, det heller.
Elles har eg funne ut at eg skal skjerpe internettspråket mitt - skrive betre norsk. Kvaliteten på språket mitt på Facebook, msn og her er altfor dårleg og øydelegg nynorsken min, og det er ikkje bra. I tillegg skal eg slutte å banne så mykje, det er faktisk ikkje så jævlig kult som eg skal ha det til.
8)
Utanom ein stopp halvvegs inni Wonderwall, der Liam gjekk pissur til lydmannen for å fikse noko, og måtte starte songen på nytt, verka Gallagher-brørne slett ikkje så arrogante som dei pler. Ikkje verst, altså.
Dagen derpå (altså i dag) var det fri, noko som resulterte i ein ganske produktiv dag, med joggetur, lekser i heile fem fag, rydding, møte i AUF og avslapping. Ikkje så verst, det heller.
Elles har eg funne ut at eg skal skjerpe internettspråket mitt - skrive betre norsk. Kvaliteten på språket mitt på Facebook, msn og her er altfor dårleg og øydelegg nynorsken min, og det er ikkje bra. I tillegg skal eg slutte å banne så mykje, det er faktisk ikkje så jævlig kult som eg skal ha det til.
8)
Sunday 25 January 2009
Swedish television
(info: ja, bloggfargane har fåkkt seg opp. også hugsar eg ikkje korleis dei var! somebody help me, please?)
Hei blogg, og godt nyttår! Eg stakk av igjen. Må berre unnskulde det. Igjen.
Men i dag stikk eg innom for fyrste gong i 2009, og året har absolutt fått ei verdig byrjing. Og så har eg laga meg eit par seine nyttårsforsett:
1. Trene minst to gongar i veka
2. Lesa minst to artiklar i Le Monde i veka, oversetje dei og skrive ned glosene eg ikkje kan frå før av
3. Drikke meir vatn enn farris
Så interessante var dei 8)
Tidlegare i veka blei eg valt inn i det nye elevrådsstyret, som informasjonsansvarleg, og skal frå februar/mars av lage eit nytt og betre DoNytt ein gong i månaden, samt administrere ei eller anna heimeside som enno ikkje finst (?) og it's learning. Så det kan bli interessant og moro.
Og i går skjedde det noko bra: delvis utan grunn, delvis med, tenkte eg, like etter å ha vakna og kjent meg litt nedfor og sliten etter ballet på fredagskvelden, at; kvifor skal eg ikkje på Hove i år, eigentleg? Seinare følgde seks timar og eit kvarter med tenking i bakeriet på Ultra, blant loff, glutenfrie pølsebrød og altfor gode chocolate triple chip cookies, som resulterte i konklusjonen: Kristin skal på Hovefestivalen 2009. Mindre fantastisk er det ikkje.
No gjeld det berre å finne ut korleis eg gjer det med camping: skal eg skaffe eit gigantisk telt og sova saman med Cecilie og Isabel, eller skal eg kjøpe pass med camping + telt og satse på at eg får telt i nærleiken av dei? Er det slik at ein kjem dit, seier "hei, eg har camping + telt-pass og vil gjerne ha telt ved sida av dei der," og så ordnar det seg? Eller har ein allereie blitt tildelt plass når ein kjem dit? Hm. Og kor lenge varer prisen på dei billettane som ligg ute no? Hjelp.
Oh, endå ein fantastisk ting: BigBang 12. mars!
Hei blogg, og godt nyttår! Eg stakk av igjen. Må berre unnskulde det. Igjen.
Men i dag stikk eg innom for fyrste gong i 2009, og året har absolutt fått ei verdig byrjing. Og så har eg laga meg eit par seine nyttårsforsett:
1. Trene minst to gongar i veka
2. Lesa minst to artiklar i Le Monde i veka, oversetje dei og skrive ned glosene eg ikkje kan frå før av
3. Drikke meir vatn enn farris
Så interessante var dei 8)
Tidlegare i veka blei eg valt inn i det nye elevrådsstyret, som informasjonsansvarleg, og skal frå februar/mars av lage eit nytt og betre DoNytt ein gong i månaden, samt administrere ei eller anna heimeside som enno ikkje finst (?) og it's learning. Så det kan bli interessant og moro.
Og i går skjedde det noko bra: delvis utan grunn, delvis med, tenkte eg, like etter å ha vakna og kjent meg litt nedfor og sliten etter ballet på fredagskvelden, at; kvifor skal eg ikkje på Hove i år, eigentleg? Seinare følgde seks timar og eit kvarter med tenking i bakeriet på Ultra, blant loff, glutenfrie pølsebrød og altfor gode chocolate triple chip cookies, som resulterte i konklusjonen: Kristin skal på Hovefestivalen 2009. Mindre fantastisk er det ikkje.
No gjeld det berre å finne ut korleis eg gjer det med camping: skal eg skaffe eit gigantisk telt og sova saman med Cecilie og Isabel, eller skal eg kjøpe pass med camping + telt og satse på at eg får telt i nærleiken av dei? Er det slik at ein kjem dit, seier "hei, eg har camping + telt-pass og vil gjerne ha telt ved sida av dei der," og så ordnar det seg? Eller har ein allereie blitt tildelt plass når ein kjem dit? Hm. Og kor lenge varer prisen på dei billettane som ligg ute no? Hjelp.
Oh, endå ein fantastisk ting: BigBang 12. mars!
Subscribe to:
Posts (Atom)
