Akkurat no kunne eg ikkje hatt det betre.
Eg er ikkje glad, ikkje trist. Berre fredfull. For fyrste gong på ei god stund, kanskje eit halvt år, er eg ikkje manisk. Eg er ikkje unaturleg glad, og ikkje så overbekymra at eg ikkje får sova. Eg er berre tilstades, tenkjer ikkje, og det er faktisk ganske så fint. Eg har eit par bekymringar som ligg i bakhovudet - men dei ligg nett der og kosar seg, langt under overflata.
Å slappe av, kallast det kanskje.
Så, lét oss skåle for det med litt varm melk tilsett honning og kanel - ikkje kaffi eller te, proppa med koffein.
(oh, og Band of Horses: endå herlegare enn eg trudde dei var!)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment