Wolfie har gitt lyd frå seg igjen! Og rimeleg bra lyd, til og med. Det er så herleg når ein håpar og håpar på noko, men så skjer det aldri, og ein gjer til slutt opp, men så skjer det likevel. Juhu!
Wolfmother, altså.
Sundag var synonym med barnedåp, trening og forfatting av ein 1. mai-artikkel. Fyrstnemnte var koseleg, men innebar også litt frustrasjon, nummer to var veldig nødvendig og avslappande, og sistnemnte gjekk overraskande greitt. Men så snart artikkelen var ferdigspikra og eg endeleg hadde funne eit par brukbare bilete, fekk eg jammen telefon frå den kjære nestleiaren min om at eg må halde appell på Flaggfjellet 1. mai. Sukk. Det blir skummelt. Heldigvis kjem det til å vera meg og ca. to andre der, i og med at det heile skjer klokka null åtte : null null om morgonen. I can't wait!
Eg må nesten innrømme at eg gler meg litt då. 1. mai er jo stas. Det blir i alle fall gøy å skrive talen, sjølv om det blir skummelt å halde den.
Eg har lyst til å gå amok på Råkk & Rålls i næraste framtid. Men det skal eg ikkje, for i april skal eg følgje eit veldig stramt budsjett, så slepp eg å jobbe på Øya og dø av svolt på Hove. Berre 137 og 84 dagar att, no!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment